Bruggen, eilanden en eindeloze zee-zichten

Als we de kust verder afzakken naar het zuiden wordt het langzaamaan warmer. De golvende wegen geven zicht op de zee, eindeloze vergezichten, heerlijk. De herfst zet nu echt in. Het oranje verdwijnt uit de bomen en de struiken en het rood verschijnt. Knalrood, donkerrood, bruin ontzettend genieten. We bezoeken verschillende eilanden in dit Bretonse land.

Alignments

We lopen door de vele velden met Menhirs in alle soorten en maten en zien Obelix achter elke steen opdoemen. Asterix en Idefix lopen ons in de dorpjes meermalen voorbij. De namen zijn onuitspreekbaar, bijna Schots of Keltisch. We zullen ze vast wel verkeerd uitspreken. Wat zouden ze hier toch hebben gedaan zo’n 4.000 voor Christus? Is dit een rand van zand opschuiving uit het stenen van de ijstijd. Zijn de stenen door de toenmalige bewoners op hun zijde gezet of uitgehakt? Zijn het zomer en winterrituelen, vereringen van Goden of misschien eenvoudiger bijeenkomsten van families en jaargenoten? Een begraafplaats of een herinneringsplaats? Het is voor ons en de wetenschappers een gok. Indrukwekkend is het wel.

Noirmoutier

Op het eiland Noirmoutier beleven we de zee. Vele oesterkwekers rijden met de nieuwe vangst voorbij als het eb wederkeert. De lange haren en zeemansbaarden staan goed op het koude en mistige wad. Brrrr het wordt steeds kouder als we de dijk van een kilometer of drie aflopen. De mist trekt langzaam dicht, waar de vogelgeluiden harder worden. Het fort voor de kust is door de mist niet meer te onderscheiden. Mooi is het ondanks de koude wel. Vele soorten vogels vinden hier hun rust en maken hun kroost. Een zwart witte eend trekt onze aandacht, naast witte kraanvogels. De hoeveelheden kokkels die bij eb achterblijven zijn voedzaam. Een verlaten ezel en wit paard maken het fort en de kerk op de achtergrond sprookjesachtig. Je waant je in de middeleeuwen en ziet ridders aankomen rijden op hun met gouden en zilveren logo’s bedekte paarden.

Als we beginnen liggen de boten schots en scheef in de haven op het droge, bij terugkomst stroomt de zee met ons mee en vinden ze hun natuurlijke ligging weer. De Fransen laten gek genoeg alle wrakken gewoon liggen, terwijl die bij eb eenvoudig op de ruimen zijn. Het geeft een macaber beeld het verweerde hout en de uiteengevallen boten aan de linkerzijde en de mondaine Franse toeristen aan de rechterzijde op het terras met een glas wijn.

Passage du Gois

We verlaten het eiland via de passage du Gois een oude weg die met vloed onder water loopt. Velen zijn ons hier al vergaan, ook campers. Een oude droom van Edgar wordt werkelijkheid als blijkt dat ook vrachtwagens onder de tien ton over de weg mogen, yes wij dus ook!