Dolomiti

Als we de hoek omdraaien zien we ze. De majestueuze bergen van Europa. De Dolomieten of beter Dolomiti zoals de Italianen met een zweem van verliefdheid en ontzag zeggen. Je weet niet waar je moet kijken alles is schitterend. Zelfs als het wolkendek de blauwe lucht overneemt en alles in een grijze luier hult. Het blijft een groot kijkfeest.

We parkeren bijna boven op de pas met geweldig uitzicht. De eerste dag maken we een aantal verkenningsloopjes met Micky de camper kat aan de lijn. Voor de wagens staan de bruine alpenkoeien te grazen met enorm grote bellen om de halzen. Onderweg bekijken we de opties voor een vlucht, maar er lijken niet heel veel geschikte landingsterreinen. We laten het idee van gaan vliegen los als de wolken weer toenemen. Even verderop rennen de wilde paarden vol passie om ons heen, best spannend al die gebundelde energie. Zeker met Micky die van zich laat horen in de rugzak.

Averau

De volgende dag besluiten we een lange wandeling te gaan maken. Route 464 naar de Rifugio Averau hoog gelegen aan de piek van de mont Averau op 2.649 meter. De hoekige top is al van verre herkenbaar. Dat is een piek verderop in de rij naar het zuiden. Rondom de berg ligt een aantal druk belopen wandelpaden. Naar het oosten liggen de Cinque Torri, de vijf poorten. De Averau ligt tussen de Falzaregopas en Giaupas op korte afstand van de wintersportplaats Cortina d’Ampezzo. Daar kwamen we op de heenreis doorheen. Het was duidelijk een chique plaats te zien aan de nutteloos dure tassen en jassen, die velen er dragen.

We stoppen water en mondkapjes in de zakken en gaan op pad. We dachten een wandeling met een rustige stijging te gaan maken… Het pad bleek aan het einde een zeer pittige klim voor ons in petto te hebben, langs stromend water en los zitten de rotsen.

Na de straffe afsluiting van de wandeling vieren we Koos zijn 60e verjaardag met kaarsjes, apfelstrudel en chocolademelk. Hopla zo zitten de hard verbrande calorieën en zomaar weer aan.