Een ienie mienie Frans dorpje
Heerlijk bijkletsen en wandelen in de groene wereld van de Ardeche. In een ienie mienie Frans dorpje.
Vilamaniscle 19 May 2023 18°
De komende dagen is het weer regenachtig met harde wind. Kortom, niet vliegbaar. We besluiten er reisdagen van te maken en gaan onderweg naar Paul bij Lyon. We overnachten bij Vilamaniscle een klein bergdorpje. Dat ze enorm aan het opknappen zijn….diverse straten, huizen, het kasteeltje… Europees geld? Waar we bijna aan meehelpen, als we door de nauwe krappe straatjes rijden en een aantal olijfbomen bijna kortwieken… Oeps. We rijden snel terug en zetten de trucks op het grote parkeerplein. Alwaar we een bijzonder incident hebben met een kakmadam. Een dame, die het niet meer kon ophouden, maar die wij met enige gêne ook niet in de truck konden hijsen. Laat staan een droog toilet konden uitleggen. Enorm vervelend om haar niet uit de ellende te kunnen verlossen. We slapen er geen haar minder om… In de avond aanschouwen we het dorpje en het mooie uitzicht. In de ochtend nemen we afscheid en gaan kort iedersweegs. In de verte zien we enorme onweerswolken, die we net missen…
Een ienie mienie Frans dorpje 20 May 2023 19°
Heerlijk bijkletsen en wandelen in de groene wereld van de Ardeche. Op de heenreis dachten we al, zullen we bij Paul langsgaan. Zoon van een oudere vriend, hij is van mijn leeftijd. Niet dat we hem nu zo goed kennen. Kees kenden we wel goed, die ging vaak mee varen en hebben we warme herinneringen aan. Daarom belangrijk om even te checken of we welkom zijn, en dat zijn we. Paul woont al tientallen jaren in een ienie mienie klein dorpje hoog in de Ardeche.
Zijn verhaal intrigeert ons al langer. De dorpjes zijn ontstaan als refuge voor de Hugenoten. Zij hebben de tamme kastanjes gebracht, die ze verbouwden in de luwte en bescherming van het bos. Het bos heeft hele gangenstelsels van vluchtwegen. Nu mooie wandelpaden, waar we haast zoekraken.
In het begin waren ze met wat oude bewoners de enige ingezetenen in het dorpje. Ondertussen is het dorp geliefd als tweede woning voor de stedelingen. Dat is een uitdaging voor de gemeenschap, want ze kennen de lokale gebruiken niet. Het onderhoud van de bossen en de velden heeft er erg onder te lijden. Paul kan er uitgebreid over vertellen, dat zo de logica uit zo’n dorpje van 50 inwoners verdwijnt. De stedelingen kopen twee woningen en maken er meestal een van. Vaak zijn ze maar enkele weken in het jaar in het dorp aanwezig, lastig. Vroeger woonden hier wel 150 mensen. De kennis van bomen, dieren en planten verdwijnt om verdrietig van te worden.
Je ziet het bijvoorbeeld doordat in het bos de balans tussen de bomen verdwijnt en specifieke soorten overnemen, zoals de ‘kerstbomen’ aan de top, die hoger zijn en nu al 10% zon wegnemen. Waardoor dieper in het dal, het meer donkerte geeft met alle gevolgen van dien. We bespreken het topje van de ijsberg en dat is al schrikbarend, om van de huidige droogte en warmte, buiten eten van november tot op heden, maar niet te spreken.
We blijven een paar dagen, hebben diepgaande gesprekken en maken geweldige wandelingen. Paul is een fijne gastheer en voorziet ons van heerlijke maaltijden. Na weken spoel ik het zeezout van mijn lijf in een welverdiende douche. Ik kroel fijn met de 18-jarige, om aandacht schreeuwende oude poes. We ontdekken dat de wondermooie lila iris hier bijna als onkruid zijn weg vindt. Het is hier adembenemend mooi ondanks de regen! We voelen ons alsof we in een regenwoud vertoeven.
