…en route
Aan het eind van vrijwel elke dag ontwikkeld het weer zich naar onweer. Wij noemen dat overontwikkeling, omdat het voor het vliegen te veel van het goede is. Dus moeten we dan de lucht uit om op tijd weer met beide benen veilig op de grond te staan. Dat wordt elke dag wat eerder, waardoor we besluiten om verder te trekken naar het zuiden.
Onderweg bezoeken we een aantal leuke vliegstekken en schuilen voor een enorme onweersbui. Op de top zagen we 3 bliksem inslagen vlak na elkaar, iek. Blij dat we bij een ontzettend kneuterig houten alpenhutje onder het afdak konden schuilen voor de felle regenbui die daarna kwam. Samen met een tweetal lokale piloten die ons vermaken met mooie muziek op een Kalimba.
We gaan van stek naar stek onderweg naar de Dolomieten. Slapen op een parkeerterrein bij een typisch Italiaanse begrafenisplaats. Een gewoonte die ik van mijn moeder heb overgenomen, is begraafplaatsen bezoeken. Ze geven je een beeld van wat er leeft in de omgeving. Het verdrietige graf van de familie Casanova, die vijf jonge zonen van in de twintig verloor in de oorlog. Het grote indrukwekkende oorlogsmonument. Aan welke kant je ook stond in de oorlogen het verlies is altijd groots en meeslepend.
We weten al snel waarom het er stil is, de hele nacht gaf de klok om het uur de tijd aan.
Tot een uur of drie heb ik de kerkklok gehoord.
