Wat je doet is wie je bent?

We zijn alweer ruim een jaar thuis en genieten van het continue vakantie gevoel van de Westbeemster. Nog regelmatig vragen mensen naar de reis of zijn verbaasd dat we alweer terug zijn. De tijd gaat snel. Het triggerde me wel dat mensen vanzelfsprekend positief spreken over reizen en het minder goed snappen als je geniet van je werk en thuis zijn. Het is hoogste tijd voor een herijking van hoe we over reizen en werken denken.

Haven ’t verloreneind

Ons huis ligt aan het een haventje. Haven ’t verloreneind wat we zelf uitbaten. Het is een geweldig uitzicht vanuit ons huis. Edgar is steeds meer, als een echte havenmeester aan de slag. Nadat we de eerste gaten in de steigers hebben aangepakt, is de haven dit jaar aan de oostelijke zijde opgeknapt. Dat was een fikse klus waarbij we diverse buren hebben ingehuurd om de palen erin te drukken, de haven uit te baggeren, extra grond aan te voeren en te verspreiden. Vooral Edgar heeft zijn talenten laten zien met het aanleggen van een complexe steiger.

Dock

Ondertussen ben ik alweer een flinke periode bij Dock in Amsterdam actief. Met verschillende interessante opdrachten, in een bedrijf dat erop gericht is om medewerkers en klanten in hun kracht te zetten. Daar is niets zweverigs aan. Kinderen, jongeren en volwassen ondersteunen bij het ontwikkelen van hun talenten. De jongerencoaches trekken van alles uit de kast om jongeren in hun swing te krijgen. De welzijnscoaches wijzen de weg en helpen mensen in de wijk om zich te verbinden aan de buurt, de buren en het groen. Meer groen. Hup de eenzaamheid eruit. We bedenken samen acties als hefboom om mensen te bereiken. Studio’s om muziek en raps op te nemen. Groen om de buurt op te leuken en contact te maken. Sport om je fysiek te ontwikkelen, iets te leren en elkaar tegen te komen. Een ambulante bus met wifi…

Wat ik er doe, is van een iets andere orde. Ik zorg ervoor dat zij hun werk kunnen doen. Geen last hebben van de organisatie en het georganiseer er omheen. Dat wat nodig is, maar niet moet belemmeren. Aansturing, financiën en personeel op orde, zijn mijn hoofdtaken als interim-manager. In een organisatie die in een korte tijd flink is uitgebreid en een omgeving die de sociale opdracht (weer eens) aan het veranderen is. Maken wij een zoektocht naar eigenaarschap tussen verschillende afdelingen op de verschillende processen. Stap een is het samen over hetzelfde hebben. Dan dat samen goed vorm geven. Welke vorm, welk proces, wie doet wat. Wat mist en is nodig. Wat kan eenvoudiger? Het is niet vanzelfsprekend. Niet teveel inzet, zeker ook niet te weinig. Alles zonder dat de energie van het echte werk afgaat. Zorgdragen voor krachtige mensen. Mooi vak heb ik!

Consumeren

Bij beide zaken valt me op dat er steeds meer gedacht wordt in termen van consumeren. Als je om je heen kijkt op straat, in de bus. Je ziet mensen continu consumeren. Of het nu eten is of informatie op de telefoon. Er ligt continu iets in de handen. Wie zijn we eigenlijk zonder al deze consumptie. Weten we nog wie we zijn zonder al deze input?? Wie ben jij? Wie ben ik. Geen mooi plaatje of verhaaltje, maar echt? Hier in de Beemster leven we meer teruggeworpen op onszelf. Er is hier minder input. Dat geeft ruimte om te zijn. Dan moet je zelf zin geven. Je hoeft niet iets te verzinnen, om jezelf, anderen voor te spiegelen. Je hoeft niet iets te zijn, wat je niet bent. Je bent gewoon jezelf en dat is al zoveel. Ervaren wie je eerlijk diep van binnen bent, niet wie anderen denken dat je bent. Dat is ook de essentie van het welzijnswerk. Zijn, zodat je voorbeeld kan zijn voor anderen om er ook te mogen zijn. Lekker samen genieten en groeien.

En gewoon thuis op reis zijn.