Onderweg naar Algo
We waren er dit keer echt aan toe, even goed eruit. Zo vlak voor de grote verbouwing en vlak voor het afronden van mijn opdracht. Het waren tropen maanden van hard werken en strubbelingen met de bureaucratie. Ook de oorlog in Oekraïne gaat me niet in de koude kleren zitten. Elke oorlog overigens, stuit op zoveel onbegrip in me, dat ik er fysiek naar van wordt. Naast de nodige hersengymnastiek. Ruim tijd om weer eens op pad te gaan.
We staan er klaar voor. Sandy Campy is ingepakt. De extra Towbox, een bagagebak voor de parapents is geïnstalleerd. We hoeven alleen nog op de bestelde witte kentekenplaat te wachten. Als die bestelling steeds meer vertraagd rijden we naar de stad om er zelf een te laten maken. Natuurlijk bij terugkomst wordt de andere geleverd, zal je net zien.
Onderweg
Dan gaan we op pad en maken een eerste slag tot net voorbij ten zuiden van Parijs. Lekker een mooi stuk, alleen bij Antwerpen wat stevige wegwerkzaamheden, maar dat is niets nieuws. We slapen op een truckers parkeerplaats, naast al die grote joekels. Daar is Sandy Campy maar een kleintje vergeleken bij Red. Het is een groot verschil dat we nu vermogen hebben om flink door te trappen. Spanje is ineens maar 24 uur rijden ver weg en daarmee ons geliefde Algodonales comfortabel bereikbaar binnen drie dagen, wauh.
Op dag twee rijden we tot door de mooie Pyreneeën en komen we op dag drie in Algodonales aan. Waar we onze vliegmaatjes en ondertussen goede vrienden treffen.
Vliegen, vliegen vliegen
Wat is het toch heerlijk om op al die vertrouwde plekken te vliegen. Je kan op de automatische pilot je naar de start verplaatsen en je helemaal op het vliegen concentreren. Omdat de windrichting wat wisselt, pakken we de grote startplekken. Op de start van Poniente heb ik mijn Maiden vlucht met de BGD Base 2. BGD heeft allemaal ontzettend mooi gemaakte kleurrijke parapents. Ik word daar helemaal blij van. Alles ligt klaar op de start en dan go, go, go. Ineens is het daar weer. Heb je na 30 jaar vliegen, weer stress aan de start. Ha, ha, ik moet enorm om mezelf lachen en vertrek in een keer met een top start. Maar dan, direct na de start, jeetje wat doet die vleugel gekke dingen, huh! Het is maar kort daarna vliegt het scherm superlekker. Wat was dat nou. Ik check alle lijnen. De speedbar. Zit er niets vast? Ik begrijp er niets van. Over de radio hoor ik dat het een dust devil bleek te zijn, die aan me voorbijtrok, oeps.
We plukken asperges met de lokalen in het bos. We genieten op het beroemde plein van Algodonales van de vele lekkere hapjes en het leven van de lokalen. Ook Gerhard is van de partij. De innemende Duitse en ondertussen Spaanse vlieginstructeur heeft zijn dagelijkse vliegpraktijk aan zijn zoon Carlos over gedaan en geniet alleen nog volop van het leven. We drinken er een paar mee 😉.
Op vrijdag ontmoeten we twee vliegmaten die samen voor een weekje naar Spanje zijn gekomen. Het vliegen is heerlijk, we maken verschillende XCs (Cross Country’s dat zijn over land vluchten). We vliegen van Levante en Poniente langs Twin Peaks naar Ronda en terug. Van El Bosque naar Algo en op een dag met sterke wind een leuke soarvlucht op Montellun. Na een buitenlanding pikken we elkaar op. Meestal lukt het een van de vier ‘muskevliegers’ wel om terug te vliegen naar een van de wagens. Het is nooit lang wachten, behalve toen de camper in een grote modderpoel tot stilstand kwam. Er kwam een trekker aan te pas kwam om haar weer op de eigen wielen te zetten. We hebben enorm gelachen en waren blij met de hulp van de lokale boeren, die met veel inzet en enthousiasme ons uit de modder hielpen.
Het is weer een mooi wederzien en waanzinnig veel én leuk én lang én ver vliegen.
