Overpeinzingen rond geven

We krijgen spontaan tips om shampoo mee te nemen om te geven aan de meiden van de afgelegen vallei. Want die hebben nog nooit hun haren ermee kunnen wassen. Lief denk je eerst, ik geef ook graag. Daarbij is het een van de mooie basis principes van de Islam.

In tweede instantie geeft de tip me een onprettig gevoel. Ik neem er de tijd voor om dat gevoel te analyseren. Niet voor anderen, die moeten doen wat ze zelf willen, maar voor mijzelf. Wat is dat toch dat dubbele gevoel rond iets geven. In dit voorbeeld denk ik dan: hebben die meiden echt hun haar nooit met shampoo gewassen? Is dat nodig of erg? Wie ben ik om dat te veranderen? Willen ze wel shampoo of wil jij iets geven? Wie bepaalt dat? En waarom dan geen geld geven dan kunnen ze zelf beslissen wat ze er voor kopen.

Dieper nog er zit een ongelijkheid tussen gever en ontvanger. Is het afkoop dat jij hier rijdt en weer weg kan gaan? Is het afkoop tussen rijk en arm, maar wie is nu echt rijk en wie arm? Is het niet erg arrogant om te denken dat je dat met een shampoo kan afkopen? Welk effect veroorzaak je door hier als de rijke ‘gevende Samaritaan’ rond te rijden? Maakt dat niet dat anderen gaan vragen, waarna het weer vervelend kan gaan worden?
Later hoor ik van een oudere vader dat hij het onprettig vind dat de jeugd zo veranderd. Vooral zijn zonen zitten hem dwars. Als eerste reactie vragen ze steeds om spullen. Vooral aan buitenlanders, maar ook aan de ouders. Het respect voor elkaar verdwijnt dan. Ze vergeten wat echt belangrijk is zegt hij, vriendelijkheid en menselijk contact. Ik kan het alleen maar roerend met hem eens zijn, maar vraag me af of ze de kans hebben om zelf hun inkomen te verwerven? Zo lekker schijnt de economie van Marokko niet te lopen, alhoewel ik ook hoor dat geschoolde Marokkanen uit Europa worden weggehaald om hier te komen werken.

In ieder geval lijkt me gelijkwaardigheid in het contact passender als je iets (structureels) wilt bereiken. Zoals een vriend in Thailand het de Karen stam mogelijk maakte om buffels te houden door de eerste voor hen te kopen. Nu is het al jaren een voor hen en een voor hem bij geboortes. Ondertussen heeft hij samen met hen al veel meer voor elkaar gekregen in het afgelegen dorp in het oerwoud. Het schept betrokkenheid en een blijvende langdurige band. Meerwaarde voor beide zijden. Dat bedacht hij niet zelf het werd hem gevraagd en hij gaf hen en zichzelf de kans, top! Dat doet een kennis en mede parapent pilote op allerlei manieren in Nepal en deden mijn ouders door jarenlang het schoolgeld te betalen voor de kinderen uit een Pools gezin. Nu staan die weer beter op eigen benen.

Dat spreekt me aan. Ruimte geven, vragen stellen. Blijvende kansen creëren op zelf verwerving van middelen. Geen eenmalige gift van een shampoo of wat dan ook, daar voel ik me beter bij. Zo’n kans krijg je niet vaak om op die manier te mogen bijdragen aan anderen. En dus heb ik ondertussen al heel wat weggegeven, gevraagd en ongevraagd…